In het zuiden van Spanje lopen vele zaken compleet anders dan wij in ons koude kikkerlandje gewend zijn en al heel snel hadden we door dat je het best maar gewoon meedoet met de Spanjaarden. Het lukt ons prima want de Andalusische manier van leven lijkt ons, ogenschijnlijk, wonderbaarlijk licht.
We maken ons niet druk over gemaakte afspraken die niet altijd nagekomen worden maar zelf blijven we wél altijd keurig op tijd komen want we zijn en blijven natuurlijk echte Nederlanders, nietwaar? Alexander vindt alles prachtig en heeft nergens moeite mee. Het komt zoals het komt, meent hij en ik bewonder hem erom.

Ik heb echt moeten wennen aan de grote pakken papierwerk voor vergunningen, de vele feestdagen, gesloten winkels, optochten, siesta’s, de Flamenco en het schier eindeloze gedreutel bij de kassa’s maar inmiddels ben ik er helemaal in thuis en kan ik het wel ‘waarderen.’ Andalusiërs zijn heerlijke, gastvrije mensen en ik ben heel blij dat wij hier zomaar mochten komen wonen. Geen vanzelfsprekendheid.

Spaanse honden op het platteland

Er is echter één ding waar ik helemaal knots van word en wennen doet het nog steeds niet echt. Honden! Ik ben gek op honden en het feit dat we zelf geen huisdieren hebben heeft slechts één reden en dat is onze vrijheid.
Voor mijn gevoel heeft echt iedereen in ons dorp een hond. Spanjaard of expat; bij ieder huis loopt er wel een hond of twee of zelfs meer op het erf en ze blaffen bijna allemaal. Hoe kleiner de hond, des te harder wordt er gekeft en dat kunnen ze heel lang volhouden. Het gevolg is dat de rest van de meute zonder aarzeling invalt en zo kan het gebeuren dat je om vier uur in de nacht weer eens rechtop in je bed zit van de schrik.

Maar toch…. als dat alles is.
Buurman Alonso komt regelmatig voorbij met tassen vol fruit. ‘Para nuestros buenos vecinos’, bast hij ons dan toe en drinkt vervolgens een biertje mee.
Het amandel-mannetje bij de Caminito del Rey stopt Alexander en zijn gasten keer op keer handen vol noten toe als ze voorbij komen. De ober van ons favoriete restaurant komt ons steeds weer begroeten om te horen hoe ons Spaans vordert en vindt ons gebrabbel beslist ‘excepcional’. Spaanse auto’s stoppen ongevraagd in onze steile straat om me mee naar boven te brengen zodat die ‘querida Ana’ vooral de heuvel niet helemaal op hoeft te klauteren. Het is briljant. Hoe welkom kan een mens zich voelen.

Mij hoor je niet en die honden?…. die neem ik maar voor lief.